Pojęcie bezpieczeństwa zbiorowego odnosi się do zapewnienia bezpieczeństwa narodowego, czyli spokojnej sytuacji wewnątrz danego organizmu państwowego. Polega to przede wszystkim na trzymaniu się ściśle określonej strategii, a więc przekonania zwłaszcza o tym, iż aby odeprzeć skutecznie i szybko wszelkie przejawy ataku, na przykład ze strony nieprzyjaciela w konflikcie zbrojnym, konieczne jest rozpoczęcie współpracy na skali międzynarodowej, czyli podpisanie sojuszów międzypaństwowych.
W ten sposób kilka państw jednoczy się w walce przeciwko wspólnemu wrogowi i łatwiej jest nie tylko wspomniany wyżej atak odeprzeć, ale również sprawić, że nie powróci ponownie ten sam konflikt zbrojny. W zasadzie śmiało można wnioskować, iż taki sposób postrzegania kwestii bezpieczeństwa wewnątrz państwa w dzisiejszych czasach kompletnie różni się od tego, co zaproponowano kiedyś, jeśli chodzi o obronę terytorialną kraju.
Jeszcze do dwudziestego stulecia popularne było trzymanie się wyłącznie swojej własnej armii, a więc działając w pojedynkę, bez polegania na wsparciu ze strony innych organizmów państwowych, niezależnie w zasadzie od tego, czy w opinii tych krajów przyznawano rację krajom atakowanym i im sprzyjano. Obecnie jest mnóstwo rozmaitych porozumień, a nawet sama społeczność Unii Europejskiej jednoznacznie wskazuje na fakt, że w przypadku jakichkolwiek konfliktów zbrojnych, można liczyć na współpracę z innymi państwami.
Eksperci w dziedzinie bezpieczeństwa zbiorowego i zewnętrznego wskazują na kilka istotnych warunków, jakie muszą być spełnione do tego, żeby można było mówić o efektywności funkcjonowania bezpieczeństwa zbiorowego. Rozumie się przez to między innymi gotowość do współdzielenia kosztów, a więc aspekt finansowy, państwa powinny być mniej więcej na równym poziomie, bez diametralnych różnic i odmienności, a trzecia kwestia to obowiązkowe istnienie organu o charakterze międzynarodowym, który stanowiłby dla wszystkich uczestniczących w owej zbiorowości autorytet.
Artykuł dzięki:
